بزرگترین رنج ....

شنبه 92/10/7 — azadnagar - نظر بدهید

بزرگترین رنج

«روزی حضرت عیسی علیه السلام را دیدند که در حال فرار به طرف کوه می دوید؛ بطوریکه گویی از شیر درنده ای که به او حمله کرده و می خواهد خونش را بریزد، می گریزد. یکی از مریدان به دنبالش دویده و گفت: یا عیسی، کسی تو را تعقیب نمی کند. آخر چرا مانند پرندگان می گریزی؟

اما آن حضرت چنان با شتاب می رفت که نمی توانست پاسخ او را بدهد. آن مرد هم دست بردار نبود؛ همچنان می دوید و می گفت: برای رضای خدا کمی صبر کن! زیرا من درباره ی این فرار تو متحیر مانده ام و می خواهم بدانم که تو از چه کسی می گریزی؛ در حالیکه نه دشمنی، نه شیری و نه چیز ترس آوری دنبال تو است.

عیسی علیه السلام از سرعت قدمهای خود کم کرد و فرمود: معطّلم نکن! بگذار بروم! من برای دور شدن از آدمی نادان که خودش را دانا می پندارد، می گریزم و می خواهم خود را از هم صحبتی او خلاص کنم.

مرد گفت: مگر تو همان مسیحا نیستی که کور و کر و افلیج از تو شفا می یابند؟

فرمود: چرا، همانم.

مرد گفت: مگر تو همان کسی نیستی که از منزلگاه افسون غیب آگاهی و چون آن افسون را به مرده ای بخوانی، زنده می شود؟

عیسی علیه السلام فرمود: آری، همانم که گفتی.

مرد پرسید: تو همان نیستی که از گِل، مرغ می سازی و برآن می دمی و از نفس تو مرغ گِلی جان پیدا کرده و پرواز می کند؟

عیسی علیه السلام پاسخ داد:بلی، من همان هستم که می گویی.

مرد عرض کرد: ای روح پاک و مقدس، تو که هر چه بخواهی می کنی؛ پس از چه چیزی باک داری و از چه می ترسی؟

فرمود: قسم به ذات پاک حقّ که آفریننده جان و تن است و به حُرمت ذات و صفات پاک او که گردون مطیع اراده اوست، آن اسم اعظمی را که من به کر و کور و فلج خواندم، خوب شدند و بر کوه خواندم، از هم شکافته شد و به تن مرده خواندم، زنده شد، همان اسم اعظم را از روی دوستی هزاران بار بر دل جاهل  احمق پُرمدعا خواندم و بیماریِ نادانیش شفا نیافت و اخلاقش عوض نشد.

آن مرد با حیرت پرسید: ای فرستاده خدا، چه حکمتی است که اسم حقّ در آنجا مفید واقع شد و اینجا اثری نکرد؟ آن بیماری بود و این هم بیماری. چرا در آنجا درمان شد و در اینجا نشد؟

عیسی علیه السلام فرمود: اگر جهل با غرور آمیخته شود، درمان ناپذیر است...جاهلِ مغرور، احمقی است که همنشینی با او بزرگترین رنج است و من از احمقی نادان می گریزم.»